Als vakbondsbestuurder van de FNV positioneerde ik mij altijd midden op het speelveld. Ik schoot bij regelmaat op doel en wilde scoren. Ik voerde af en toe een tackel uit en had een grote mond. Als vakbondsbestuurder was ik CAO-onderhandelaar, persvoorlichter, belangenbehartiger, denktank, aanjager, column-/opinieschrijver, pitbull, verleider, strategiebepaler en vakbonds-megafoon-kantinespreker in één. Ik schakelde van ‘klein’ naar ‘groot’ en weer terug. 7 maal 24 uur.
De deuren van de hoogste bazen, ministers, staatssecretarissen en politici gingen voor mij open. De spoor-personeels-kantines kende ik als mijn broekzak. Bij de Nederlandse Spoorwegen heb ik het vak definitief geleerd. In het ‘publieke domein’ en het NS-bedrijf, dat midden in de samenleving staat, kwam ik nog meer tot wasdom. Als FNV-manager Vervoer (burgerluchtvaart, spoor, streekbus, taxi, transport & logistiek, touringcar, havens, zoute en zoete veren) moest ik anders kijken, onder andere mensen aannemen of afwijzen en koers bepalen.
Bij de staalfabriek Hoogovens was ik in mijn jonge jaren van 1975 tot 1992 smelter. Ik stond voor hete vuren en vond dat aangenaam. Ik haalde er mijn Hbo-diploma Personeel & Arbeid. Bij Tata Steel werd ik in 2020 door de FNV-kaderleden teruggevraagd vanwege mijn grote staat van dienst. “Je moet mij niet vragen om op de winkel te passen”, zei ik nog streng. Ik heb van 2020 tot 2022 bij Tata Steel aan de deur gerammeld voor een nieuwe toekomst met groen staal.
Tegenwoordig ben ik met regelmaat gastspreker om over de toekomst en kansen van verduurzaming & arbeid te praten. Ik schrijf daar opinies over voor diverse media. Als je de vakbeweging, milieubeweging, wetenschap en de kunst en cultuurwereld aan je zijde hebt rond verduurzaming dan maak je voorwaartse stappen.
Nu ben ik beschikbaar om mee te denken over de koers van de organisatie, bedrijf of sector. Een adviseur die niet ‘mee lult’ maar ook de schurende kanten benoemt naar een nieuwe koers. Voor de verandering!
